تخریب عمدی ابنیۀ تاریخی یک مسئلۀ جهانی است که تهدیدی برای میراث فرهنگی و تاریخی محسوب می‌شود. این تخریب‌ها که ناشی از عوامل انسانی هستند، می‌توانند دلایل مختلفی داشته باشند. در مواردی که قسمت‌‌هایی از بنا تخریب‌ شده‌اند؛ اقداماتی از قبیل بازسازی و طراحی میان‌افزا شاید راه برون‌‌رفتی در پاسخ به این تخریب‌ها باشند. این پژوهش به‌دنبال ارائۀ راهکارهایی برای مقابله با تخریب‌های عمدی ابنیۀ تاریخی و شناسایی انگیزه‌های آن، به‌منظور مدیریت صحیح فرایند بازسازی ابنیۀ تاریخی تخریب‌شده در طول زمان است. این پژوهش در تلاش برای پاسخگویی به این سؤال است که در مواجهه با قسمت‌های تخریب‌شده و باقیماندۀ ابنیۀ تاریخی و پیشگیری از وقوع چنین رخدادهای تلخ، چه اقداماتی باید انجام داد؟ این پژوهش با استفاده از روش کیفی و از نوع توصیفی-تحلیلی، با هدف درک عمیق از تجربیات، دیدگاه‌ها و دانش افراد در زمینۀ تخریب عمدی ابنیۀ تاریخی و روش‌های پیشگیری و بازسازی قسمت‌های باقیمانده و طراحی میان‌افزا قسمت‌های کاملاً تخریب‌شده با تمرکز بر محدودۀ مرکزی شهر مشهد شامل بافت تاریخی اطراف حرم مطهر امام رضا(ع) و محدودۀ پیرامونی آن در محلۀ سراب، انجام شده است. این روش مبتنی‌بر تحلیل متون اصلی و مصاحبه‌های کیفی با افراد دخیل در این تخریب‌ها و تحلیل متخصصان در این زمینه است.   این پژوهش عوامل مؤثر در تخریب عمدی ابنیۀ تاریخی را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که انگیزه‌های اقتصادی و سیاست‌های مدیریتی نادرست از مهم‌ترین دلایل تخریب این بناها در محدودۀ مرکزی شهر مشهد و به‌عبارتی محلۀ سراب هستند. بیشتر افراد پس از تخریب، دچار پشیمانی می‌شوند. به‌جای تخریب کامل یا رهاکردن بناهای نیمه‌مخروبه، طراحی میان‌افزا قسمت‌های تخریب‌شده و بازسازی قسمت‌های باقیمانده می‌تواند راه‌حلی مؤثر باشد که نه‌تنها به احیای این بناها کمک می‌کند، بلکه به اقتصاد، ابعاد اجتماعی، خاطرات جمعی و توسعۀ شهری نیز توجه دارد.