Naseri S. The Failure in the Evaluation of Housing Satisfaction in Mehr Housing: A Consequence of a Lack of Consensus on Housing Components. JORS 2024; 2 (3) :32-35
URL:
http://jors-sj.com/article-1-37-fa.html
دکتری معماری منظر، دانشگدۀ معماری، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران، -
چکیده: (359 مشاهده)
توسعۀ مجموعههای مسکونی متراکم در جهان از دهۀ ۶۰ میلادی به این سو، به اهمیتیافتن مفهوم «کیفیت سکونت» و بهدنبال آن ابداع سنجههای رضایتمندی سکونتی و روشهای گوناگون سنجش آن منجر شده است. این رویکرد به پیدایش پژوهشهای مختلف در علوم مرتبط با فضا و مکان انجامید. تمایل به ارزیابی کیفیت سکونت در برنامۀ «مسکن مهر» بهعنوان بزرگترین پروژۀ ساخت مسکن در تاریخ ایران، از این قاعده مستثنی نیست. بااینحال ارزیابی مطالعات مختلف نشان میدهد پژوهشهای سنجش کیفیت که در قالب روشهای متعارف پیمایش محیطی و براساس تعریف سنجههای ازپیشتعیینشده به انجام رسیده، نتوانسته است تأثیر مثبتی در بهبود شرایط محیطهای مسکونی موصوف برجای گذارد. این نوشتار درصدد بررسی دلایل ناکارآمدی این پژوهشها و عدم تحقق نتایج موردانتظار از آنهاست؛ فرایند نقد مطالعاتانجام شده به این باور هدایت شده که دلیل اصلی عدم توفیق، روششناسی پژوهشهاست.
از یک سو جداییگزینی مؤلفههای پیمایششده و عدم توجه به وجه یکه و یگانه سکونت در قالب کلنگر و از سوی دیگر محدودشدنِ مطالعات، به نگره و زاویه دید پژوهشگر به یک وجه خاص که برآمده از بافتار حوزۀ نظری پژوهشها است، دو دلیل اصلی بیاثرشدن این مطالعات نتیجه شده است.
نوع مقاله:
نقطه نظر/ نقدنظر |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1403/5/2 | پذیرش: 1403/8/1 | انتشار: 1403/8/2