1- گروه مرمت، دانشکدۀ شهرسازی و معماری، دانشگاه علم و صنعت، ایران،
2- دانشیار، گروه مرمت و معماری، دانشکدۀ معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت، ایران
3-
2- دانشیار، گروه مرمت و معماری، دانشکدۀ معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت، ایران
3-
چکیده: (4 مشاهده)
پیش از آنکه در جوامع بین المللی صحبتی از مبانی توسعه پایدار به میان آید، معماری ایران به صورت نهادینه ویژگیهای توسعه پایدار را در خود داشته است، از فنون ساخت گرفته تا احترامی که به طبیعت در مکانیابی شهرها و همچنین توسعه در ساخت و ساز قائل بودهاند. هدف اصلی این مقاله پی بردن به رویکرد توسعه پایدار نهفته در گسترش مجموعههای تاریخی ایران می باشد. مجموعه تاریخی شاه نعمتالله ولی در باغشهر ماهان نشانی از دوران شکوفایی عرفان تصوف در منطقه کرمان در قرن هشتم تا قرن سیزدهم (ه.ش) است. در این پژوهش به بررسی برخی ازمسائل از قلم افتاده در ارتباط با گسترش تدریجی بنا با مطرح کردن دو سوال که 1-گسترش مجموعه منطبق با کاربری در هر دوره شامل چه مراحلی میباشد؟ 2- ویژگیهای پایداری در توسعه این مجموعه چگونه نمود پیدا کرده است؟ پرداخته شده است. یافتهها که حاصل مطالعه منابع تاریخی، بررسی کتیبهها و تزئینات و دیدگاه حاکمین با رویکرد توصیفی- تحلیلی هر دوره در مجموعه میباشند نشان میدهد که نخستین هسته آرامگاه شاه نعمت الله ولی، چندی پس از وفات وی به عنوان یک برج مقبره منفرد در جوار خانقاه آن درویش، عمارت شد. به دلایل گوناگون این بنا و شخص مدفون در آن طی اعصار مختلف مورد توجه شاهان و برخی کشورهای همسایه و حکام محلی و مردم قرار گرفت. از نتایج این امر توسعه و گسترش پایدار بنا با در نظر گرفتن باغ شهری بودن و احترام به مسائل زیست محیطی، اقتصاد و بافت اجتماعی، حفاظت و تعمیر پیوسته آن بنا است که باعث شده تا امروز بتوانیم شاهد مجموعه معماری بینظیری باشیم. پژوهش حاضر به بررسی گسترش بنا از دوران حیات شاه نعمت الله ولی (قرن 8و9 ه.ق) تا اواخر دوره قاجار پرداخته و همچنین تحولات صورت گرفته در بنا تا به امروز را دنبال میکند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |